Vaktiyle birbirini çok seven iki kardeş varmış.

[melleseferi]

Vaktiyle birbirini çok seven iki kardeş varmış.

Büyüğü Halil.

Küçüğü ise İbrahim...

Halil, evli çocuklu.

İbrahim ise bekârmış...

Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin...

Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederlermiş.

Bununla geçinip giderlermiş...

Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı.

İkiye ayırmışlar.

İş kalmış taşımaya.

Halil, bir teklif yapmış :

İbrahim kardeşim; Ben gidip çuvalları getireyim. Sen buğdayı bekle.

Peki demiş İbrahim...

Ve Halil gitmiş çuval getirmeye...

O gidince, düşünmüş İbrahim:

Abim evli, çocuklu. Daha çok buğday lazım onun evine

Böyle demiş ve

Kendi payından bir miktar atmış onunkine...

Az sonra Halil çıkagelmiş.

Haydi İbrahim demiş, önce sen doldur da taşı ambara.

Peki abi.

İbrahim, kendi yığınından bir çuval doldurup düşmüş yola.

O gidince, Halil düşünmüş bu defa:

Demiş ki:

Çok şükür, ben evliyim, kurulu bir düzenim var.

Ama kardeşim bekâr.

O daha çalışıp, para biriktirecek. Ev kurup evlenecek.

Böyle düşünerek,

Kendi payından atmış onunkine birkaç kürek.

Velhasıl, biri gittiğinde öbürü kendi payından atmış diğerinkine.

Bu böyle sürüp gitmiş.

Ama birbirlerinden habersiz...

Nihayet akşam olmuş.

Karanlık basmış.

Ancak bakmışlar ki, bitmiyor buğdaylar.

Hatta azalmıyor bile.

Hak teala bu hali çok beğenir.

Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki...

Günlerce taşır iki kardeş, bitiremezler.

Şaşarlar bu işe...

Aksine çoğalır buğdayları.

Dolar taşar ambarları.

Bugün 'Bereket' denilince, bu kardeşler akla gelir.

Bu bereketin adı: halil ibrahim bereketidir.
 
EVİNİZDE VE HAYATINIZDA HALİL İBRAHİM
 
BEREKETİ EKSİK OLMASIN 

alıntı